Via een pasje van 1300 meter fietste ik naar de rotspartijen van Ongamira. In tegenstelling tot bij Los Terrones mocht ik bij Ongamira vrij rondlopen en dat deed ik dan ook. Ik had er een uurtje willen rondneuzen, maar bleef er de hele dag, waarbij ik nog een paar aardige plaatjes schoot.

Lang geleden heb ik (vrij vruchteloos) gepoogd op een middelbare school de leerlingen het wonderschone van het vak natuurkunde te laten inzien.

Het was mooi weer toen ik vertrok uit Posada del Sol. Direkt buiten Mina Clavero, het plaatsje aan de voet van Las Altas Cumbres begon de weg te klimmen, niet steil maar wel continu.

Op de lange erg verlaten route naar Cordoba kampeerde ik dicht bij een door weer en wind uitgesleten rotspartij. Ik had die rots graag pal achter mijn tent gehad voor de foto. Dat had gekund maar dan had ik de tent pal voor die rots moeten zetten.

In Mendoza fietste ik omhoog naar Cerro de la Gloria, een heuvel in het grote park van de stad. Daar bovenop staat, evenals in Manzano Historico, waar ik de vorige keer over schreef, een groot monument van José de San Martin.

Die zes kilometer die ik had meegelift in die toeristenbus zat me ‘s nachts nog wel een beetje dwars. Maar wat is 6 km op enige duizenden kilometers? Wat maakt dat nu uit? Daar moet je als fietsreiziger tegen kunnen. En dat kon ik natuurlijk. Let maar op!

De dag nadat ik in Bardas Blancas gestrand was door de enorme wind die vanaf de Cordillera door de vallei van de Rio Grande loeide, hadden de weergoden er nog een halve Beaufort bovenop gezet.