Portugal, de via Algarviana

We hebben door meer dan 80 landen gefietst en daarbij nooit Portugal aangedaan. Terwijl we hier rondfietsen denken we na wat ons ons in vredesnaam heeft bezield. Wat een mooi fietsland. Dorpjes, mensen, landschap, hartelijkheid. We voelen ons thuis.

Het idee is simpel, de aankomende winter in Nederland ontvluchten door een vliegticket van Rotterdam naar Faro te nemen. Daar is het overdag rond de 23 graden zonder een spatje regen, ijzel, natte sneeuw. Blauwe hemel met af en toe een klein wolkje.
Aan de kust staan de grote hotels, de golfbanen, de beroemde stranden. Maar wij kiezen voor het binnenland. In het noorden van de Algarve loopt de Via Algarviana. Een schitterend wandelpad van het oosten van Portugal bij de grens met Spanje, naar het Zuid Westelijke puntje van Portugal. En als je er kunt wandelen kun je er ook fietsen. Sterker nog, volgens de website van Via Algarviana is het geschikt voor een MTB. 'Overall, this route is very demanding physically and technically, so that whosoever will go in the mountain bike modality should have a good physical preparation.'
Prima te doen dus....een beetje opportunisme moet je als fietsreiziger wel hebben. Bepakt met 20 kilo aan uitrusting, voedsel en water gaan we op pad.

Dit keer niet alleen. Inge en Peter fietsen met ons mee. En dat komt goed uit want Inge heeft een grote hapjespan bij zich die bij elke maaltijd vol wat gestopt met verse groenten, stukken worst en pasta. Waar die pan blijft in haar fietstassen is voor ons een raadsel maar elke avond komt dat ding toch weer tevoorschijn. Prima aanvulling op onze kleine pannetjes waar eigenlijk alleen een zakje noedels in kan.
Het eerste gedeelte van de Via Algarviana is glad.....bijna glad. Licht glooiend met pas gestrooid hard grind waar het prima op fietsen is. Wij rekenen ons al rij. Drie dagen doorstampen en dan zijn we aan de andere kant van het land. Maar al snel begrijpen we waarom dit eerste gedeelte zo simpel is. Het is tevens de toegangsweg naar een toeristisch trekpleistertje, een menhir.
Eenmaal van dit gesteente weg wordt het al snel een heel stuk slechter. Stenen, zand, rotsen, het is allemaal. We duwen onze fietsen omhoog langs steile hellingen, storten neer in rivierbeddingen en wurmen ons door het hoge gras. Maar eerlijk is eerlijk, we love it!!!
Wij zijn hiervoor gemaakt, onze fietsen zijn hiervoor gemaakt en die combinatie werkt aanstekelijk. Lisette lacht terwijl de stenen onder haar banden wegspatten en ik kan niets anders dan hard fietsen, noodstop maken, camera uit de tas trekken en fotootjes maken.

De route is perfect uitgezet. Zonder GPS zou je erg je best moeten doen om te verdwalen. Wat dat betreft is het avontuur wat minder. Een ook als je even geen zin hebt in gestuiterd en valpartijen dan duurt het nooit echt lang voordat je weer kunt kiezen voor de verharde weg. Maar dat zou zonde zijn dus laten we de dorpjes achter ons en duiken de bush in.
Lisette test voor Santos een nieuwe set banden en een set nieuwe shifters voor haar Rohloff naaf. Ik heb de 'oude' banden en shifters zodat we goed het verschil kunnen vergelijken. Leuk om te doen, dat testen. Omdat we van Santos alle vrijheid krijgen om ermee te doen wat we willen, en we ook zonder enig voorbehoud onze mening kunnen geven, hebben we al best wat mooie onderdelen onder de loep genomen. Sommigen zien jullie nooit meer terug op de fietsen van Santos, anderen juist weer wel. Die open cultuur past erg goed bij ons. Zo wordt testen spelen en dat wil iedere fietser denk ik wel.
En na een dag fietsen zetten we onze tentjes op. En dat gaat probleemloos in dit deel van Portugal. Overal mooie plekjes en als we aan een lokale boer vragen of we zijn stukje land mogen gebruiken antwoord hij heel verbaasd alsof het een gekke vraag is: 'natuurlijk'. Om even later terug te komen met een deel van zijn fruitoogst.