Marmot's land: bikepacking in de Zwitserse bergen

Het is heet in Europa. Heel heet. Temperaturen van 36 graden zijn meer regel dan uitzondering. Er zijn dan maar twee opties. Binnen zitten, niets doen en de wereld aan je voorbij laten gaan. Of even doorbijten, de bergen in en volop in het leven staan. Santos Rijders Marco en Lisette gaan ervoor: op naar het land in Europa met een schat aan bergen en schitterende tracks. Zwitserland!

 Lismarq
 Santos 4.29

En ja, het is gelijk schitterend. Mooie kleine dorpjes, idyllische pleintjes, kerkjes op de juiste plek, alles mooi aangeharkt. Zwitserland is een land voor liefhebbers van orde en regelmaat. Maar hoe mooi ook, in de dalen is de temperatuur nog steeds ver boven de 30 graden, staan de campings vol met campers en caravans en is het drukker dan in onze eigen woonplaats. Tja, het is midden in de zomer; vakantieseizoen voor bijna iedereen in Europa. En dan komt de fiets bijzonder goed van pas. Na slechts 10 kilometer klimmen, de bergen in, lijkt het alsof iedereen is verdwenen. De rust keert terug en het enige wat we nog horen is onze hijgende ademhaling en het geloei van koeien die ons meewarig aankijken. Het leven is teruggebracht naar een simpele beweging: trappen.

Na een uurtje ligt het werk ver achter ons

We zitten in het oosten van Zwitserland, even achter Davos. Dagje rijden vanuit Nederland. Onze tocht begint vanaf het plaatsje Zernez. Een camping en een plekje bij het station om je auto neer te zetten. Niet zomaar gekozen, maar uitgezocht omdat hier de bikepacking route begint: Marmot's Land. Een bikepacking tocht van de bekende website bikepacking.com. In de drukke weken hiervoor hadden we weinig tijd om een goede route te maken. We hebben dus besloten om een paar dagen voor de tocht te bepalen waar we naar toe zouden gaan. Helemaal afhankelijk van het weer. Had dus ook Scandinavië kunnen zijn, Spanje, Engeland. De laatste tijd doen we dat steeds vaker, gewoon op het laatste moment beslissen. En dat heeft eigenlijk altijd goed uitgepakt. En ook dit keer is het raak. Na een uurtje klimmen ligt het werk ver achter ons en de toppen van de bergen voor ons. 

Even een paar kleine technische wetenswaardigheden: de route is niet zo lang, slechts 220 kilometer. Daarvan is 75% onverhard en 20% is singletrack. Nergens is het vlak dus als je niet van klimmen houdt, moet je hier niet zijn. De tocht gaat door het minst bewoonde gedeelte van Zwitserland, maar je hoeft je geen zorgen te maken dat je niet aan eten komt. Je fietst regelmatig door een dorpje en in de bergen is overal water te vinden. Zelfs zo veel dat we regelmatig aan één bidon genoeg hadden. Wie nu denkt dat je de route in een of twee dagen even kunt aftikken komt bedrogen uit. Sommige delen zijn prima te fietsen maar andere delen moet je echt lopen. Ook mountainbikers zonder bagage kregen de pedalen niet rondgetrapt en moesten afstappen. Met 10 kilo bagage is dat zeker het geval. En ja, ook bij sommige afdalingen is lopen veiliger dan je remmen loslaten.

Dat is allemaal geen straf als je aan het einde van de dag je tentje 'in het wild' neerzet. En met een temperatuur van rond de 9 graden Celsius lijkt de hitte van het dal ver achter ons te liggen.

"Maar als snel wordt het spoor smaller

En tijdens het inruimen van de tent, eten koken en koffie drinken verwerken we de eerste fietsdag. Conclusie: geen gek leven zo op de fiets. We duiken het national parc in. Val Mora wordt door velen gezien als het mooiste dal van Zwitserland. De route begint met een lekkere brede gravelweg waar je met elke fiets op kunt rijden.

Maar als snel wordt het spoor smaller, zijn de hellingen gemaakt van bewegend puin van de bergen en moeten we oppassen om niet met bagage en al de rivier in te duiken. En ja, daar hebben we geen foto's van. Handen aan het stuur leek een betere optie dan handen aan de camera :). De route is overigens voor elke geoefende bikepacker prima te doen. Zo lang je zelf je grenzen maar kent en op tijd weet te stoppen.

We vullen onze bidons met water bij een van de vele waterpunten. (Lees: waar de koeien ook drinken. Wel even filteren als je twijfelt...) en gaan verder de bergen in.
We beklimmen de ene pas na de andere en vieren elke kleine overwinning. Elke keer opnieuw prijzen we onszelf zo gelukkig dat we dit lichamelijk kunnen. Hoe ouder je wordt hoe meer je dat gaat waarderen.

En dan begint de tocht aan zijn einde te raken. De bergen raken op, langzaam maar zeker verdwijnt het gravel en rijden we weer via het asfalt de bewoonde wereld in. En elke fietser kent dat gevoel wel. Het gevoel dat je heel even heel ergens anders geweest bent. Ook al is dat hemelsbreed best wel dichtbij.
Het avontuur van bikepacking....fietsvakantie....erop uit zijn.