USA by E-bike #4 – Kilometers in Kansas

Een prestatie leveren van 100 mijl (160km) in één dag, of genieten? De keuze is: genieten! Rustig opstaan, leuk ontbijt café gevonden en dan de volgende Rails-To-Trails over: de Flint Hills Trail, 117mijl/188km. De trail is prachtig, dat zie je aan het filmpje. De omgeving is veel gevarieerder dan bij de Katy Trail. Ik fiets als het ware door de achtertuin van diverse landerijen. Regelmatig komt er een geur-golf van warme naaldbomen en coniferen in mijn neus. Vlinders dwarrelen gezellig met mij mee. Gemiddeld kom ik minder dan 1 persoon per uur tegen op deze route. Ik heb het daarmee niet over de volwaardigheid van de medegebruikers per uur, maar over de statistische waarschijnlijkheid.

Osawatomie KS - Council Grove KS, 115km fietsen, 40km liften

Op 95km ben ik in Osage City. Volgens internet is hier een leuke B&B. Navraag bij het tankstation leert dat er geen enkele vorm van accommodatie meer bestaat in het dorp. Wel 60km naar het noorden, westen of zuiden. Internet is niet te vertrouwen. Eerst maar even bijkomen en mijn opties overdenken. Het wordt het westen, dat is tenslotte de richting van mijn einddoel. 60km extra is wel wat veel van het goede. Ik bereid mij voor op het ergste (60km, pas om 19u op locatie) en werk naar het praktische. 20km westwaarts fietsen en daar bij de afrit van een snelweg hopen dat iemand mij als lifter wil oppikken voor de laatste 40km naar Council Grove. Onderweg sputtert mijn lijf tegen de gevraagde inspanning. Even doorbijten en heuvel voor heuvel verder gaan. Bij de afrit stel ik mij strategisch op. De eerste serie auto’s is niet geschikt om mij met fiets mee te nemen. Er volgen 3 gigantische vrachtwagens die dat wel zouden kunnen, maar die zijn net even te overweldigend om op deze plek te laten stoppen. Dan komt Cory met zijn pick-up. Hij moet in Council Grove zijn (yes!) en neemt mij graag mee (super!). Hij vertelt honderduit over zijn geboortedorp, de Santa-Fe Trail, raketinstallaties die ergens in het landschap hebben gestaan en over needle2square. Een vriend van Cory heeft voor een goed doel gewandeld van de Space Needle in Seattle naar Times Square in New York, met een geit! Op mijn bestemming word ik keurig afgezet voor een motel. Ik krijg van Cory nog wel mee dat ik mazzel heb want binnen een uur slaat het weer om en is er een goede kans op een tornado. Bij de receptie krijg ik naast de sleutel alvast informatie mee over het vlucht-/schuilplan naar de “Tornado Shelter Area”. Tv-uitzendingen worden onderbroken voor waarschuwingen. Buiten koelt het heel snel af, de donder rolt, de regen stort naar beneden. Ik zit lekker warm binnen. Morgen zie ik wel weer…

Council Grove KS - Lindsborg KS, 122km

Om 02:00 word ik wakker van het onweer en de regen. Ik kan ervan genieten om naar deze natuurgeluiden te luisteren vanuit een warm bed in een droge kamer. Buiten blijft het nog lang onrustig.

Iedere ochtend blijkt voor mij met een vraag te beginnen: en hoe nu verder? Laatste stukje Flint Hills Trail staat blank, dus vervolg ik mijn tocht over de doorgaande, verharde weg. Na 40km kan ik evalueren wat de dag gaat brengen. Blijf ik hier in Herington of ga ik door naar Lindsborg, 80km verderop? Ik trek uit voorzorg mijn regenuitrusting aan en ga voor de volle rit. Het gaat lekker. De omgeving is prachtig, de weg rustig. Velden vol graan in een omvang waarbij de agrarische activiteiten in Flevoland op Madurodam-akkers lijken. Mijn route wil over een onverharde weg, dat is korter. Een bord waarschuwt echter om niet verder te gaan als het nat is. Ik probeer het (natuurlijk) toch even. Mijn achterwiel heeft geen grip in de blubberige rode klei en graaft zich na een paar meter in. Toch maar omkeren en verderop een andere (onverharde) straat proberen. Daar staat een wegwerker bij zijn vrachtwagen. Hij raadt mij aan om over de ‘black top’ (asfaltweg) verder te fietsen. Het is een beetje om, maar minder onzeker dan de onverharde wegen bij deze weersomstandigheden. Vol goede moed fiets ik verder over het asfalt. Een beetje omrijden is inmiddels geen bijzonderheid meer. Eigenlijk kabbelt de dag wel rustig verder, op een manier dat ik denk dat ik hierover niks te schrijven heb. Bovenaan een heuvel, in grote verlatenheid, staat een school. Ik verbaas mij erover. Volledig geïsoleerd. Als het op die plek een gevangenis was geweest, had mij dat minder verbaasd. 

Gedurende deze overpeinzingen en het volgende heuveltje op, zie ik in mijn rechter ooghoek een auto-spoor door de grasberm lopen. Die lijn wordt doorgetrokken over een zijweggetje heen en eindigt met een rode Kia die in een greppel tot stilstand is gekomen. Ik verbaas mij erover. Misschien een tijdje geleden? Ik stop voor de zekerheid en zie nog iemand achter het stuur zitten. Dit is net gebeurd en ik ben de eerste ter plekke. De bestuurder zegt dat hij OK is. Ik zie een auto op de weg vertragen en kijken. Ik wenk de bestuurder van die pick-up om te komen. De Kia-man heeft Road Assistance al gebeld. Hij is wel een beetje van slag. Zijn dochtertje zit nog in de auto en daar is hij bezorgd over, logisch. Hoe hij van de weg is geraakt is wat mysterieus, hij wijdt het aan aquaplaning. De weg op het punt dat zijn spoor de berm in gaat, loopt omhoog en toont geen plassen… De Kia-man vraagt aan de pick-up-man of hij de auto misschien uit de greppel kan trekken. Toevallig heeft de pick-up-man een flinke ketting in zijn auto liggen, tezamen met een heleboel zooi waarmee hij een crisis van maanden zou kunnen overleven, zo lijkt het. Beide zijn ze aan het zoeken hoe ze die ketting het beste aan de Kia kunnen bevestigen. Ik laat ze hun gang maar even gaan totdat ze het opgeven, je weet in dit land maar nooit waar je opeens voor aansprakelijk wordt gesteld. Ik wijs ze op het kleine luikje in de achterbumper en dat daar een sleepoog in gestoken kan worden. Dat sleepoog help ik ook maar even zoeken, de Kia-man is niet zo bekend met de nood-spullen in zijn auto. De ketting maken we vast aan beide auto’s en de pick-up trekt de Kia uit de greppel alsof het een Dinky-toy is. De voorbumper heeft goed z’n werk gedaan en ligt volledig in de kreukels. De Kia-man geeft aan dat hij verder geen hulp meer nodig heeft. Hij is blij dat zijn dochtertje nu in een rechtopstaande auto zit. De pick-up-man en ik nemen afscheid en gaan verder. 

Het laatste half uur zie ik de meest prachtige bliksemschichten door de lucht gaan. Ze zijn en blijven op minimaal 5km afstand van mij, dat hou ik goed in de gaten. In een auto maakt het niet uit als de bliksem erin schiet, op de fiets – zelfs een Santos - is dat wel even anders.

Compleet doorweekt kom ik bij mijn motel aan. Ik heb een geweldig leuk gesprek met de man achter de balie. Ik krijg zelfs een bord met lasagne, Indiase stijl, van hem mee. Die gaat meteen in de magnetron. Als ik droge kleren aan heb laat ik mij die warme, pittige lasagne goed smaken. Wat een bijzondere dag…

Lindsborg KS - Hoisington KS, 102km

> Ik wil niet

  < Ga nou maar

> Ik heb geen zin

  < Gewoon doen

> Nee, ik doe het niet!

  < Niet zeuren en opschieten. Nu!

Ik had niet echt mijn dag vandaag. Het zou echter zonde zijn om nu een dag te verspillen die ik straks in de bergen misschien hard nodig heb. Dus…daar ga ik weer. Deze rit verloopt uiteindelijk als gepland. Nou, bijna. Het tankstation halverwege blijkt gesloten. Het buitenstopcontact werkt wel. Uit verveling (uurtje wachten om accu bij te laden) kijk ik op mijn telefoon of er toevallig in het grote ‘niks’ van deze omgeving WiFi is. Die is er, nog van het oude tankstation! 

En verder gaat het weer, over een eindeloze weg. In het filmpje is een voorbeeld te zien, 15x versneld afgespeeld en toch nog saai. De omgeving is best mooi, maar mijn hoofd is bij het op tijd binnen zijn voordat Zeus het weer op z’n heupen krijgt met een wolkbreuk. Die verwachting is er wel (weer) voor vanmiddag. 

De wind voert opeens een rare geur mee. Verderop ligt een stinkdier op de weg als roadkill. Zou er een verband zijn tussen die twee?

Nog een uur flink doortrappen, ik ga het halen! Nog een half uur, ik red het! Nog 20 minuten en op dat moment word ik ingehaald door een milde Zeus. Uit koppigheid fiets ik door zonder mijn regenpak aan te doen. Licht verregend kom ik op mijn slaapplek aan. Dan laat Zeus zich in volle glorie zien. Ben ik toch nog net op tijd binnen.

Hoisington KS - Ness City KS, 113km

Op de asfaltweg word ik door een auto met oranje zwaailicht ingehaald, ‘Oversize Load’. Ik kijk over mijn linkerschouder en daar komt me toch een immens landbouwvoertuig op een vrachtwagen trailer aanzetten. Voor de zekerheid duik ik met mijn fiets de eerste de beste inham in. De vrachtwagenchauffeur toetert uitbundig naar mij als bedankje. Wat aardig! Later komt er nog 2 keer zoiets als tegenligger voorbij. Een plattelands weg als hoofdroute voor extra grote vracht? Apart.

Er zijn veel akers waarop graan verbouwd wordt. Na het oogsten wordt het graan in immense betonnen silo’s opgeslagen. In de glooiende uitgestrektheid lijken die silo’s vanuit de verte op kastelen op heuvels. Ik heb afleveringen van de ontknoping van Game Of Thrones gemist, bedenk ik mij. Kan het zijn dat ik door de kou begin te hallucineren? Ik heb 5 lagen over elkaar heen gedaan (2x merino wol, 2x windbreker, 1x regenjas) en ik heb het nog steeds koud. Terug naar de werkelijkheid.

In La Crosse fiets ik langs een motel waar honden én schildpadden op de kamer zijn toegestaan. In het parkje nabij kan ik mijn accu bijladen en de bewaarde pizza-stukken (bijna bevroren) van gisteravond als lunch gebruiken. Om warm te worden trek ik ook nog een 2e broek aan. Ik moet even denken aan de plaat van Doug Ashdown uit de jaren 70, Winter In America [is cold]. De lente ook…

De sheriff van Ness City laat mij voor aankomst nog even flink schikken. De sirene en zwaailichten gaan vlak naast mij aan. Die waren (gelukkig) niet voor mij bedoeld. 

De buitenaanblik van mijn motel belooft niet veel goeds. Het is nog steeds geen weer om kamperen te overwegen. Het is goedkoop, warm, droog en heeft WiFi. Goed genoeg dus.

Ness City KS - Scott City KS, 89km

Chocolade blijkt voor ontbijt een uitstekende maaltijd vervanger te zijn…

Het is gelukt om een muziekje onderweg aan te hebben. Vanmorgen bovenaan de lijst beginnen was bij de A van AC/DC. De achtergrondmuziek is een prettige aanvulling op deze lange weg. Ik heb een luisterboek geprobeerd, maar dat was geen succes. De Alchemist van Paulo Coelho, quote: 'Je eigen legende waarmaken is de enige verplichting van de mens'. Door het lawaai van passerende auto’s zijn delen onhoorbaar en is het verhaal niet meer te volgen. Jammer, want het is een mooi boek voor reizigers.

Highway K-96 is een lange landweg die mij in 5 dagen naar Pueblo CO gaat brengen, mijn toegangspoort tot de Rocky’s. Onderweg was er weinig te melden. Ik heb lekker door kunnen trappen.

Bij het motel moest ik buiten wachten, ze waren even weg. Dat gaf mij de uitdaging om hun WiFi/internet te hacken. Dat ging uiteindelijk vrij eenvoudig: door het raam naar binnen turen, raam schoonvegen om het beter te kunnen zien en het WiFi-password van het prikbord bij de balie overnemen.

Voor het eerst sinds weken weer eens een fatsoenlijke, goede maaltijd kunnen eten. Alles vers klaar gemaakt, grote salade, gegrilde groenten, gegrilde kip, gefrituurde uienringen, handgesneden frieten, ijsje toe. Morgen fiets ik het er wel weer af.