USA by E-bike #2 - Een stukje Trans Am Trail
Ik ga nu een week lang een stuk van de Trans America Bicycle Trail rijden (section 10) vanaf een ouderwetste analoge/papieren routekaart. Na een half uur kunnen de winterhandschoenen uit, later gevolgd door windbreker en nog wat later het shirt met lange mouwen.
Weinig wind, veel zon, prachtig uitzicht over het glooiende landschap. “Hey mister!” hoor ik achter mij. Ik kijk om, er wordt gewenkt en ik keer. Charlie is op een zijpad aan het werk en verwelkomt mij vol enthousiasme als eerste fietser van dit jaar. Prachtkerel! Ik krijg een T-shirt van zijn bedrijf mee, zijn visitekaartje en de nadrukkelijke instructie om hem te bellen als ik in Kentucky hulp nodig heb. Hij kent veel mensen in de hele staat. Met vernieuwde energie van dit spontane moment rij ik verder om na een half uur mijn eerste fiets-tegenligger te ontmoeten, Nick. Minimaal bepakt op zijn racefiets en flitsend uitgedorst. Met zijn adviezen op zak kan ik weer verder.
Half 4 ben ik in Springfield, KY. 121 km in 8 uur plus een half uurtje pauze. Ik ben moe, kan de camping niet zo gauw vinden en kies een eenvoudig motel. Ook hier ben ik de eerste fietser van het jaar en wordt met alle egards ontvangen. Op mijn kamer kan ik bijkomen, douchen en voorbereiden voor de volgende dag…
Springfield KY – Sonora KY, 84km
Een leuk pad had het venijn in de staart. Een helling zo steil, dat ik halverwege even op adem moest komen en daarna de grootste moeite had om de fiets weer op gang te krijgen. Mijn pleisterplaats, Sonora KY, zou accommodatie moeten hebben… Helaas, niemand aanwezig en de telefoon wordt niet opgenomen. Achter een evenementen gebouw kan ik aan een buiten-stopcontact in ieder geval mijn accu’s (illegaal) opladen. Desnoods kan ik hier gaan slapen op de veranda, uit het zicht van menigeen. Totdat het rondom het gebouw opeens druk wordt. De lokale bingo voor bejaarden gaat beginnen. Terwijl mijn accu blijft laden, fiets ik het dorpje rond om een alternatieve plek uit te zoeken. Ik word geroepen door een oudere man die net zijn gast uitlaat. Larry is een oud vrachtwagen- en touringcarchauffeur en dringt aan om in zijn tuin te kamperen. Ik mag ook linksachter in de tuin mijn tent opzetten, maar daar liggen nog graven waarvan hij de grafstenen verderop heeft gezet. Uhhhmmm… ik heb de film Poltergeist gezien, dus die plek wordt het alvast niet. Op een mooi vlak plekje zet ik mijn tent op, mag binnen douchen en haal mijn accu nog even op. Op 20 meter van mijn tent loopt een spoorlijn waar ongeveer 5 vrachttreinen per nacht langskomen die allemaal luid toeteren. 500 meter de andere kant op ligt een snelweg. Als ik mij eenmaal in mijn tent heb genesteld (lang leve het hoofdlampje!) doe ik mijn oordopjes in en ga slapen. Het is toch een wat onrustige nacht, maar mijn eerste kampeernacht is wel een feit!
Sonora KY – Utica KY, 143km
De laatste trein die ik hoorde was om 5:00 en dat was meteen mijn wekker. Alles in mijn tent opgerold en on de tassen gedaan. Fiets beladen en net na 7u vertrokken. Larry en Linda mocht ik lekker laten liggen, die staan ‘pas’ om 8u op. Dit is de dag waarop in om 10:00 een andere tijdzone in fiets. Het is dus opeens 9:00. Uurtje gewonnen! Dat komt goed uit, want in mijn geplande eindhalte Fordsville KY blijkt er geen mogelijkheid om te overnachten. Na 100km fietsen komen er nog 43km bij om in Utica uit te komen. De deur van de kazerne van de vrijwillige brandweer is open. Er is niemand te vinden en aan een logboek zie ik dat dit inderdaad een plek is waar fietsers mogen overnachten. Ik bel voor de zekerheid toch maar even iemand op. Allemaal geen probleem, geniet ervan. Er is een keuken, er is een douche, er is een toilet, er zijn matrassen, er is een zithoek met tv. Vrijwilliger Jordan komt in de loop van de avond op bezoek. Vanwege de opkomende storm en regen (ben ik blij dat ik niet in m’n tent zit) loopt hij de boel nog even na. Hij is op zijn 13e (!) al bij de junior vrijwillige brandweer gegaan en op zijn 18e was hij volwaardig lid. Binnen 3 jaar kreeg hij echter PTSS wat hem 2 jaar uit de running heeft gehouden. Nu is hij alweer een paar jaar hersteld en doet met passie zijn vrijwilligerswerk. Met 143km in de benen ben ik best een beetje moe en ga slapen…
Utica KY – Marion KY, 113km
Met tegenzin sta ik op en ga weer op pad. Het wordt rotweer, ik ben nog moe en moet weer ver, weer een stel van die verhipte heuvels en ik weet niet wat mijn slaapplek gaat worden. Na een uur mopperend op de fiets te hebben gezeten begint het ook nog eens te regenen. Ik stop langs de kant van de weg en steek mijn duim omhoog. Binnen afzienbare tijd stopt een auto voor mijn neus en neemt mij mee naar het volgende dorp. 6km, maar alle beetjes helpen. Onderweg besluit Nath, landbouwmachine reparateur, dat hij mij ook nog wel even naar een volgend dorpje kan brengen. Dat scheelt mij 20km fietsen naar Sebree. Halverwege zwaait Nath nog even naar zijn baas die aan de kant van de weg verbaasd kijkt dat hij doorrijdt. Dit is een fijne opkikker voor mij. In regenpak vervolg is fietsend mijn tocht. Harde tegenwind en regen trotserend. Mijn plek wordt een fietsers-hostel in Marion KY. Dat blijkt bij aankomst een lesruimte van de aanpalende Methodisten-kerk te zijn. Uiterst vriendelijke pastoor David komt naar mij toe als ik nog even de kaart bestudeer. “Do you now know where you are?”, vraagt hij. Ik antwoord “if I were lost, the church would be the right place to be, right?” Daar kon hij wel om lachen. Ook hier alle ruimte en vrijheid om mijn gang te gaan. Douche is beschikbaar en ik kan meteen een nieuw matras uitproberen. Dit doen ze al sinds 1976 voor fietsers en ieder jaar komen er meer dan honderd per jaar logeren.
Marion KY – Eddyville IL, 75km
Het is een lekker stille omgeving. De boel gaat weer op de fiets en ik neem afscheid van pastoor David. Het weer biedt zon en wind, McDonalds biedt het ontbijt. Na een uur kom ik bij de veerboot die mij over de Ohio River zal brengen en van de staat Kentucky naar Illinois. De wind neemt toe tot kracht 4, met regelmatig windstoten van 6. Deze tegenwind is de rest van de route naar Eddyville, IL mijn reisgezelschap. Ik heb fijnere meegemaakt… Het wordt ook tijd dat iemand een keer een strijkbout over het landschap haalt. Hoe mooi de omgeving ook is, iedere keer weer klimmen is niet mijn ding. In Eddyville is het tankstation opgeheven. Dus ook geen versnaperingen na het lange afzien. Dan maar vragen waar de camping is. Nog een paar kilometer…en een stevig klimmetje. De camping Bear Branch is wat gedateerd. Ahum. De prijs-kwaliteit verhouding van het kamertje zal ik achterwege laten. Dit is vooral een plek voor paardenliefhebbers en er zijn paardrij-tochten te boeken. Die middag ga ik nog even 2 uur paardrijden! Da’s weer eens een ander zadel dan een fietszadel. De rit gaat door een prachtig natuurpark waar geen obstakel te dol is voor de paarden. Onderweg komen we een bekende tegen van mijn gids. Ik krijg zijn kaartje voor het geval er iets op mijn tocht is, hij komt vaak in het westen. Een heerlijke rit, maar mijn lijf begint steeds meer de consequenties van overmatige inspanning te tonen. Morgen nog een lange ruk en dan is het zondag weer rustdag.
Eddyville IL – Murphysboro IL, 113km
Het zou pas in de middag weer gaan regenen. Na een uur fietsen was het echter al zover. Wijze les: niet met modderschoenen in je regenbroek stappen. Weinig bijzonderheden onderweg. De wind is een tijd lang mijn gezelschap. De regen komt en gaat. Het is een dag om kilometers te maken en in Murphysboro IL een rustdag te hebben. Het laatste stukje heb ik wind mee (tot wel 7Bft!). Dat maakt mij wat onoplettend. Ik ben mijn motel ruim voorbijgeschoten en moet omkeren. 8km bonus, 113km totaal vandaag. Bij het motel ben ik precies op tijd voor de allerlaatste kamer. Ik heb het de eigenaar nog een keer laten zeggen “the last room available”. Heerlijk! Nu languit op dat grote bed hangen, straks lang in bad zitten en uiteindelijk weer een keer tussen gewone lakens slapen.
Lees ook:
Wat neem je mee op een E-roadtrip dwars door de USA?
Newbie Ronald bereidt zich voor: route, kennis, mentaal