USA by E-bike #1 - Je Santos vervoeren en een bijzondere ontmoeting

Zonder gedoe werd de grote Santos doos met mijn fiets door de KLM meegenomen. In Washington DC aangekomen duurde het 2 uur voordat ik door immigratie was, maar mijn bagage en fiets lagen al popelend op mij te wachten. Ik was vergeten om wat lucht uit de banden te laten lopen. Gelukkig waren die niet ontploft!

(Technisch detail: ±1.000 millibar aan de grond, ±800 millibar in de lucht. Slechts 20% verschil, dat kan een band wel hebben).
Stuur recht, tassen erop, regenpak aan en door de miezerregen naar mijn motel, 24km.

Ronalds fiets met fietsdoos voor het in het vliegtuig. Sommige maatschappijen accepteren ook een fietshoes.

De volgende ochtend met de fiets de metro in om in downtown DC de accu’s op te halen. Op de terugweg langs Capitol Hill en Vietnam Memorial gefietst. Tot mijn verrassing ging mijn route ook over 15km heus fietspad door parken.

"Het gaat dan echt beginnen. Dag #01 van mijn 80-dagen reis met mijn fiets van oostkust (Washington DC) naar de westkust (San Francisco). De route had ik uitgestippeld, de eerste 40 pleisterplaatsen met potlood genoteerd. Wat kon er nog mis gaan?"

Even wennen
Het was even spannend toen bij mijn 3 rijstroken (ik netjes helemaal rechts) er 2 werden bijgevoegd en ik opeens in het midden van auto’s met een snelheid van 100km/u fietste. De eerste pleisterplaats bestond niet meer, dat werd 20km doorfietsen voor de volgende (onbetaalbare) optie. Met regen en storm op komst vond de B&B eigenares het onverantwoord om mij weer op pad te sturen en kreeg ik 50% korting. Mijn route aangepast en de volgende dag weer vol goede moed op pad. Bijna op de top van de berg hoor ik dat het onverharde pad doodloopt. Een andere route is te steil en blubberig om op te komen met de fiets. Omkeren, afdalen en andere route.

De fiets in de trein - maar hoe?
Ik was niet gekomen waar ik wilde zijn. Weer her-plannen, maar ik kwam er niet helemaal uit en ben gaan slapen. Bij het opstaan besloot ik dat deze trip toch echt om mijn plezier gaat en niet om prestatie. Ik kies een minder extreme fietsroute door de Appalachian Mountains heen. Daardoor loop ik helaas de Greenbrier Trail mis, 2 dagen over oude spoorlijn route. Op naar Lexington VA, 114 km. Halverwege rij ik Staunton in, wordt gepasseerd door een goederentrein en zie een bord Amtrak Station. Fietsen over oud spoor wordt treinen over bestaand spoor? Navraag bij o.a. de politie waar het kaartjes-kantoor van Amtrak is, is een kastje-muur moment. Op dit station blijkt uiteindelijk geen kaartverkoop te zijn. Tijdens de lunch zoek ik op internet bij Amtrak en je kunt hier op woensdag en vrijdag de trein pakken. Mijn fiets kan echter niet mee?? Dan maar op het station het service-nummer van Amtrak bellen. Het geautomatiseerde systeem kan mij niet verder helpen, medewerker Bob ook niet, maar dan komt medewerker Justin. Ik neem hem mee met mijn reis en hij gaat opzoek naar de reden dat mijn fiets niet mee kan. Na lang wachten (totaal anderhalf uur aan de telefoon) blijkt het perron in Staunton te kort voor de hele trein, waardoor de bagagewagon niet bij het perron staat. Vervolgens krijg ik allerlei veiligheidsregels waarom ik de fiets niet even zelf de trein in mag tillen. Justin komt met de suggestie om in Charlottesville VA op te stappen. Dat station ligt 38 mijl oost van Staunton en is 4 uur fietsen. De trein vertrekt daar net na 13:00, dus morgen op tijd in het zadel en de verkeerde richting op fietsen.

Breaking Bad, Coffee Episode…
Op een morgen was ik een beetje aan het dralen. De volgende pleisterplaats is 110km fietsen, heuvelig, miezerig, wind. Met de 2 accu’s zou ik dat net niet halen, met nog een aardige heuvel aan het einde in het vooruitzicht. Mijn hoofd was druk met scenario’s bedenken, waarschijnlijk door de plaatsnaam waar ik nu heen ga: Morehead. Enfin, genoeg gedraald. Fiets optuigen, pontificaal in de lobby gezet om nog even te kunnen ontbijten in motel. Daardoor uitleggen aan diverse mensen wat ik ik aan het doen ben.

"Vrouwen zwijmelen van bewondering, mannen passen hun Bucket-list aan."

Na 2,5 uur fietsen stopt er een pick-up truck voor mij op een wat ongebruikelijke plek om stil te gaan staan. Raampje gaat open en een stralend hoofd komt tevoorschijn. Of ik even heb. Of ik een lift wil. JA! Heerlijk! Gezellig! Fiets in achterbak en ik voorin.

Will is scheikunde leraar en op weg naar huis. Hij was vooral ook geïnteresseerd in mijn fiets, vandaar het aanbod van de lift. Bovendien is Will professioneel koffie-brander. Bij zijn huis aangekomen gaat de linkerkant van de dubbele garage open. Een ruimte waar ik jaloers op ben, powerbooks, gereedschap en zijn mountainbike. Prachtige fiets! De rechter garagedeur gaat open en daar is het een andere wereld. Keurig strak, netjes, opgeruimd en de koffiebrander als stralend middelpunt. Al een tijdje in gebruik maar ziet er als nieuw uit. Een scheikunde leraar en zo’n laboratorium, de link naar de tv-serie Breaking Bad is snel gelegd. Will rijdt een paar test-rondjes op mijn fiets, zonder/met ondersteuning/bagage en ik ga weer op pad. Als tip geeft Will nog mee om in het volgende dorp, Olive Hill, toch zeker even bij het restaurant The Drive In te kijken. Daar hebben ze zijn koffie. Dat heb ik gedaan. Van koffie heb ik geen verstand maar voor deze bijzondere gelegenheid heb ik een paar slokjes geprobeerd.

"Dit scenario had mijn hoofd vanmorgen niet bedacht. Een bijzondere ontmoeting met een bijzonder mens. Prachtige dag!"