Honderd karaoke-studenten en vier fietsers
Aan de andere kant van het grote kampeerterrein doen zo te horen honderd ‘college students’ fanatiek mee aan iets wat een mengeling lijkt van karaoke en een schoolreisje. In het afwas- en kookgebouwtje kunnen wij dat samen met twee Franse fietsers meer dan duidelijk volgen. Het is de eerste keer dat we op deze reis kamperen en gelijk al kunnen we genieten van een mooi stukje lokale cultuur. Welkom in Taiwan.
Maar daar ging wel wat aan vooraf. Een soepel verlopen, maar wel lange, vliegreis van Amsterdam naar Taipei. Op Taipei Airport worden we door de taximedewerkers zonder blikken of blozen, met twee enorme KLM fietsdozen, in een passend geel taxibusje gedirigeerd. Taipei City is dan nog veertig kilometers rijden over een spaghetti van freeways, highways en nog het een en ander.
Om te acclimatiseren bezoeken we een paar tempels, gaan met oorknappende snelheid naar de top van Taipei 101 (tot 2011 met 581 m het hoogste gebouw ter wereld) en eten we elke dag met stokjes. Maar zondagochtend is het genoeg geweest, we springen op de fiets en rijden een nog rustige stad door.
Taipei is vriendelijk voor fietsers: binnen twee kilometer vanaf ons hotel begint al het grote netwerk van fietspaden langs de rivieren. Vaak van Nederlandse kwaliteit, met overal bankjes, schone openbare toiletten en cafeetjes. We zien zelfs toiletten waar de fiets mee naar binnen kan.
Maar dat moois houdt natuurlijk een keer op en dan fiets je samen met ontelbare scooters op de scooter- en fietsstrook langs de grote wegen. En druk dat het overal is! We ronden de Taiwanese noordkaap, krijgen patatjes bij het ontbijt en verwonderen ons over de afwasmiddelachtige smaaksensatie van de diverse koude drankjes die we kopen. Van de verpakking kunnen we geen letter lezen, en hoe verder van Taipei we komen hoe geringer de lokale kennis van het Engels wordt. Google Translate wordt onze grote vriend.
En dan fietsen we dus via een chique fietspad de camping bij Fulong Beach op. Behalve die honderd studenten en wij en die Fransen is er verder niemand. Belangrijkste tegenvaller is niet de zangkwaliteit van de Taiwanese studenten maar het feit dat een van de tentstokken spontaan knapt. Gelukkig zit er een reparatiebuisje in de tas.
“En hebben jullie nog wat meegemaakt?”, vraagt Paul’s moeder die we zo af en toe even bellen. Nou niet zo veel, behalve dat we een aardbevinkje voelden en Paul bijna over een Chinese cobra reed. Die zijn nogal giftig. Maar dat vertellen we maar niet aan de telefoon.
We vinden de kust leuk fietsen maar willen ook graag wat van het binnenland zien. Daarom hebben we een route door de bergen gepland.
Aan het begin van de vallei hebben we weer eens vertaalproblemen. We vinden een prima kamer maar krijgen maar niet duidelijk wat die moet kosten. Ook niet met Google Translate en ook niet als we de beurs trekken. De gastvrouw stort een woordenvloed aan Chinees over ons uit, met heel veel “meijo meijo” ertussen. Dat betekent nee. Langzaam begint het te dagen: we mogen gratis overnachten en krijgen bij vertrek nog een ontbijt mee. We weten nog steeds niet waar we het aan te danken hebben.
Highway nummer 7 naar Shei Pa National Park is eigenlijk best rustig. Na de eerste dag zijn we al duizend meter gestegen en nog lang niet boven. We kamperen wild aan de rand van een dorpje tussen de koolvelden en vallen als een blok in slaap. De volgende dag halen we nog net het dorpje Nanshan maar een blik op de kaart leert ons dat de talloze steile haarspeldbochten voor ons waarschijnlijk in de categorie ‘onfietsbaar’ vallen.
En dan is Google Translate weer onze redder: bij de benzinepomp voeren we zo een heel gesprekje dat er in resulteert dat we een uurtje later in de laadbak van het vrachtautootje van een vriendelijk Taiwanees echtpaar met duizelingwekkende vaart nog duizend meter stijgen. Tot de afslag naar het dorpje Wuling en het Shei Pai National Park. In dit park liggen 51 bergtoppen die 3000 meter of hoger zijn! We regelen een hotelkamer en besluiten om in dit koele bergdorpje een rustdag in te lassen.
