Herfst

Geen zuchtje wind. De herfsttinten donkerrood, oker, bleekgroen zo ver je kunt zien. De banden ruisen over het asfalt, maar verder is er geen geluid te horen. Op een steenworp van al het Randstad-lawaai is Nederland ineens doodstil.

Aanvankelijk was het plan de boel de boel te laten en met de auto naar een grote stad in Duitsland te toeren om daar een paar dagen uit te blazen. Door de stad slenteren, terrasje pikken, museum in, lekker eten, dat werk. Maar fietsen staat bij Trapper eigenlijk altijd bovenaan als het om 'effe weg' gaat en de weersverwachting zag er best redelijk uit. In elk geval droog. Op de valreep strepen we Duitsland door en besluiten verder te gaan met het rondje Nederland. Dat is de toertocht langs onze nationale grenzen via aaneengekoppelde LF-routes. Start en finish in Arnhem en je mag kiezen: rechts- of linksom. Wij kozen vorig jaar voor met de klok mee.

Inmiddels waren we daarmee een aardig eind gevorderd. Via Nijmegen langs de Maas naar beneden, langs de Belgische grens door Brabant en daarna tegen de wind in naar Vlissingen en vandaar omhoog via de Deltawerken en Maasvlakte tot Hoek van Holland. De volgende etappes zouden ons langs de kust naar het noorden voeren. In de zomer hadden we die maar even laten zitten. Trapper reed daar een paar jaar terug in het hoogseizoen en dat was wel leuk, maar vooral ook druk. Erg druk. File-rijden. Dat, en het vermoeden nauwelijks een slaapplaats te kunnen vinden tussen het massa-toerisme, had ons doen besluiten dit stuk van de route in een ander seizoen te rijden. Nu dus.

Trapper en partner zijn heel goed in patsboem-besluiten en flits-pakken. Dus direct na de ochtendspits met fiets en wat bagage de trein in. De tent mag thuis blijven, we vinden nu wel een hotelletje. Om even voor twaalf rijden we via Hoek van Holland Haven de duinen van het Westland in. Wat een goede besluit! Er heerst een weldadige rust achter de zee. Opnieuw valt ons op hoe heerlijk leeg Nederland op veel plaatsen is. Vol? In door toerisme-gekte geteisterde binnensteden wellicht, op de A2 op maandagochtend, in de intercity in de avondspits en in hutje-mutje woonwijken bij de grote stad, maar pak de fiets en ontdek de ruimte. We hebben geen haast, het is geen wedstrijd. Ontspannen peddelen we over het voortdurende glooiende fietspad naar het noorden.

Aanvankelijk lijkt het alsof je zo eindeloos door zou kunnen rijden maar dat is gek genoeg ook weer niet zo. Het alsmaar duin-op-duin-af fietsen doet ook wel wat met je. Trapper is, zoals vermoedelijk de meeste Nederlanders, een ritme-rijder. Alsmaar tempo wisselen ligt hem niet. Zo kun je van 80 km toch nog aardig moe worden. Maar zoals gedacht, het eerste het beste hotel dat we uitkiezen is raak. We eten in een strandtent mosselen met een Belgisch biertje en zien de zon langzaam in de zee zakken. Rozig slenteren we terug naar het hotel. Zandvoort, Callantsoog, Harlingen. Dat was onze stedentrip deze herfst. Een absolute aanrader.

Trapper