Mijn eerste keer... op de E-bike
Ik op een E-bike, als je me dat vorig jaar had gezegd had ik je uitgelachen. Is dat niet voor die té luie of té oude medemens die een beetje inspanning niet aan kan of wil?
De ervaring die ik er mee had was zijdelings, mijn moeder die er eentje aanschafte bijvoorbeeld. Of die keer dat ik de TransKitzAlp fietste, 190 kilometer met 8600 hoogtemeters. Op pure kracht stampte ik mijn negentig kilo de Kitzbuhueler Alpen over, vergezeld door fietsmaat Frank die al zoemend met zijn E-MTB voorbij zoefde. Hij was geblesseerd en durfde het niet aan zonder ondersteuning, een goede keus want zo genoot hij er toch van.
Afgelopen september ben ik met diezelfde fietsmaat gaan MTB-en rondom Innsbruck, met een gids. Een E-MTB tocht werd het, Frank kampte nog steeds met die blessure en ik durfde de krachtmeting met de gids niet aan. Wat een goede keus! Ik kwam op hoogtes en reed op plekken waar ik 'puur natuur' niet had gekomen. Mijn scepsis was verdwenen, dit biedt mogelijkheden. Waar woon-werk verkeer letterlijk een brug te ver leek, gaat dit met een duwtje in de rug zeker tot de mogelijkheden behoren. Ja, ik ga er langer over doen dan dat ik met de auto onderweg ben, maar daar staat zoveel tegenover. Steeds meer mensen zijn te dik, de files rijzen de pan uit, de milieu issues zijn ook bekend en daarnaast wordt een bezoek aan het tankstation ook elke keer duurder. Voor mij is het duidelijk, ik ga fietsen!
De Santos Trekking Lite PX (met Pendix accu dus) wordt mijn partner in crime. Met een enkele reis van 45 kilometer zit ik dik boven de gemiddelde forensen afstand (17km) maar de wil is er. Deze duurzame, oersterke 365-dagen-per-jaar-fiets moet mij door weer en wind van Woerden naar Den Haag gaan brengen. Met hufterproof wielen en banden. Met onverwoestbare riem in plaats van krakende ketting. En natuurlijk de Rohloffnaaf in plaats van de foutgevoelige derailleur. Heel veel technisch vernuft heb ik niet, dus alle mogelijke problemen dienen waar mogelijk vermeden te worden.
Inmiddels zitten de eerste duizend kilometer er op. De accu in bidonformaat doet het uitstekend. Ik trap met dezelfde kracht en inspanning als ik op mijn racefiets zou doen, ik ga alleen een stuk vlotter. Het is nog een beetje zoeken naar de ideale setting van de accu, de drie standen maken het mogelijk om voor elk onderdeel van de route de ideale ondersteuning te kiezen. De volle rit met 'Sport' ondersteuning is helaas niet mogelijk, dan is de accu leeg in Zoetermeer. Sowieso is het bereik afhankelijk van veel factoren. De eerste storm van 2019 had ik s'ochtends tegen, ik koos bewust voor de lichtste ondersteuning en dan redde ik het maar net naar Den Haag. Terug 'vloog' ik naar huis met ook nog eens maximale ondersteuning en thuis bleek dat ik nog maar de helft van de accu capaciteit gebruikt had. Elke dag is anders. So far so good, de benen worden wat steviger, het kerstvet is er zo langzaamaan al af en de route is inmiddels gesneden koek. Maar het belangrijkste: het is erg fijn als je zoveel vertrouwen in je fiets kunt hebben!