Utah by bike

Vroeger wilden we nooit naar Amerika. Geen zin in lange rechte wegen vol met dikke auto's die ronkend voorbij komen rijden met tegen het achterraam van de pick-up, geladen geweren als symbool van de gewelddadige onafhankelijkheid. Zo, dat bleek bijzonder kortzichtig van ons te zijn.

Tijdens een van onze wereldreizen raakten we verzeild in het land met de ongekende mogelijkheden (dat is zo mooi van het maken van wereldreizen, je kunt nog eens ergens verzeil raken terwijl je dat niet had gepland) en vanaf dag 1 werd duidelijk dat we ons totaal vergist hadden. Sterker nog, niet alleen vergist maar we hadden ons als 'fietsers van de wereld' totaal niet ingeleefd in een land wat zo jong is en waar zoveel prachtige mensen wonen met prachtige dromen. Na 4 maanden fietsen wisten we het zeker, we moeten terug. En niet alleen op familiebezoek in new York. Nee, echt de wijde wereld in. De wijde wereld die de USA heet en om specifieker te zijn, de staat Utah.

En we smokkelen een beetje. We beginnen in de staat Colorado. In Colorado ligt Grand Junction en daar ligt een mooi vliegveldje wat ons aan de start brengt van de Kokopelli Trail. MTB route van Grand Junction naar het outdoor Mecca van de Utah, het stadje Moab.
En natuurlijk doen we dat niet met een lichte bikepacking uitrusting met dito 'support vehicle' maar gaan we all the way, self supporting. Na de reacties van alle Amerikanen weten we nu dat dat voor de Amerikanen bijzonder is. Wij doen al jaren niets anders. Geen familie die zo gek is om met een grote campervan om de trail heen te rijden en op vast gestelde punten ons te voorzien van eten, ons tentje en (heel belangrijk) water. Dus bestormen we de single track met een 18 kilo aan uitrusting en voedsel met daar bovenop 10 liter aan water.

We zijn tenslotte geen watjes.
Maar halverwege ondervinden we vooral op de technische gedeeltes van de single track (lees: dat je met je hele zooi op je rug de rotsen op moet klimmen) dat met veel minder weg gaan ook zo zijn charme heeft. Vooral als we een drietal stoere MTB'ers (de enige die we zijn tegen gekomen op de trail) met full suspension Bikes zien springen van rots naar rots. Vooral hun verbaasde blikken helpt niet om overtuigt te blijven dat wat wij doen echt een heel goed idee is. Maar zoals zoveel wereldfietsers zijn we eigenwijs en met die eigenschap, soms verward met domheid, kom je een heel eind.

Waarom de staat Utah? Simpel. Is lekker leeg. Heeft veel woestijn en is stampvol buitensport mogelijkheden. Wielrennen, mountainbiken, klimmen, raften, trektochten, het kan er allemaal en iedereen hier is er gek op. En wij ook dus we komen tal van gelijkgestemden tegen. Wat een feest. Alleen maar praten over de volgende track, de volgende trail. Kamperen, vuurtje stoken, buitensportvoedsel eten. We vinden alles leuk.

Al maanden hadden we er naar uit gekeken. De White Rim Trail. Technisch minder moeilijk om te fietsen maar vanwege de afstand en het gebrek aan water toch een hele toer om alles de kloof in te krijgen. Want dat is het eigenlijk. Een grote kloof die de Green River volgt. Super populair bij toeristen. Je moet al maanden van tevoren je permis regelen. Want wie denkt dat je hier maar even binnen kan rijden als het je uitkomt komt bedrogen uit. Je moet de boel plannen.

Maar als wij er zijn lijken alle toeristen 'opgedroogd' te zijn. We zijn alleen. Alleen in een wereld vol met machtige rotspartijen, imposante hellingen en beklimmingen en afdalingen die tegen de 17% aanlopen. Door de regen van de afgelopen dagen is het zand zwaar om doorheen te fietsen. En tegelijkertijd stoppen we continue om foto's en films te maken. Dit is een landschap waar even lekker doorfietser er niet in zit. En dat moet ook niet. Zolang er water in de waterzak zit en voedsel in onze tassen is de wereld voor ons. We filmen, fotografen, we weten niet van ophouden. Uren monteren van film en fotomateriaal lijken voor ons te liggen. En dit is nog maar de eerste week!