Rondje Oost, onmeunig mooi!
Vliegende wolken over strak geschoren groen landschap of donkere bossen met ritselende kevertjes. Welkom in Nederland. Fietsland.
Volgens ons moet je niets anders in Nederland doen dan met je kop in de wind staan. Lucht snuiven en trappen. Geen moeilijke gesprekken over politiek of geloof. Tegenwindfietsers zijn allemaal gelijk. Die willen allemaal een beetje pijn leiden, allemaal even de benen laten spreken. Benen die vol lopen met een leeg gelopen hoofd. Heerlijk.
En om alles nog eenvoudige te maken nemen we dit keer niets mee. Nou ja, bijna niets. Twee kleine tasjes, meer niet. Geen ingewikkelde camera uitrusting met dito drone. Geen expedities tentjes met overlevings voedselpakketten. Geen survival kleding. Niets van dat alles.
Een fietsbroek, een shirtje, stukje zeep en een oude leger bivakzak die ons de nacht door moet helpen. Stukje canvas tussen ons en de buitenlucht. Meer niet.
En ook dat is heerlijk.
Leve het minderen.
Nog meer thuis laten.
Vanaf het midden van het land fietsen we naar Hellendoorn. Bossen, landbouw, dorpjes en weer bossen. Onderweg een fietsende Amerikaan ontmoet die de guts heeft om Amsterdam te verlaten om op zoek te gaan naar het echte Nederland (sorry Amsterdamse vrinden). En dat vind je natuurlijk in het oosten, zoals alle wijsheid.
Waar het leven net ietse pietsie langzamer gaat en de grondprijzen een heel stukje lager zijn. In gedachte hebben we in een van de dorpjes ons kasteel al gebouwd. Reistijd naar werk is nog wel een dingetje.
Vanaf Hellendoorn langs familie in Vilsteren, schampend langs de meest favoriete provincie van Nederland, Drenthe. Dan naar Flevoland, door naar het plaatsje Dronten.
Tja, en hier komen we elkaar tegen.
Lisette is voor Kampen en ik voor Dronten.
Wat heb je nou aan Kampen. Oud stadje met leuke straatjes. Neem dan Dronten! Nieuw, opgeruimd, waar de wind doorheen waait en het stof nooit neerdaalt.
Halverwege de dijk naar Urk twijfelen we nog even. Maar de wind beslist. Het is Dronten geworden.
En het mooie van Dronten is, je moet er ook weer weg. En op Flevoland is de wind stevig en altijd tegen. Zo hoort het. Een fietser die in de Flevopolder met meewind heeft gefietst is nooit op Flevoland geweest. Lange rechte wegen en de wind vul op de kop. Zo hoort het. Het moet pijn doen.
En via de Blaricumse Porsches en de Larense omgebouwde boerderijen komen we uiteindelijk gewoon weer terug in de echte bewoonde wereld. Het mooie zonnige Krimpen aan de IJssel. Mooi er weg te gaan en mooi om er weer te komen.
