Samen reizen

Degenen die mijn blogs al langer volgen weten dat ik mijn vorige reizen altijd alleen maakte. Het was mijn ‘eerste natuur’, die onafhankelijkheid. Alle keuzes aan mij om te maken, elke seconde opnieuw. Alle beren op de weg aan mij om weg te jagen of te overwinnen. Ongestoord, alleen. Wel vond ik het heel leuk om onderweg andere fietsers te ontmoeten en soms ook een tijdje samen te fietsen, maar uiteindelijk bleef ik altijd alleen met mijzelf op avontuur. Ik en mijn fiets, Wilson.

 Hera & Paul
 Santos Travelmaster 2.6 & Santos Cross Lite

In de jaren die ik in Nederland doorbracht ontmoette ik Paul bij ‘Santos’, waar hij toen nog werkzaam was. Al gauw kwamen we tot de ontdekking dat we veel gemeenschappelijke interesses hadden en graag samen tijd doorbrachten. De vonk sloeg over. Paul had op dat moment enkele fietsvakanties met vrienden gemaakt maar nog nooit een grote reis. Hier had hij wel al over gefantaseerd maar zoiets alleen ondernemen ligt juist niet in zíj́n natuur. De overeenstemming dat er in onze relatie plaats zou zijn voor fietsreizen (zij het alleen of samen) was voor mij zo belangrijk als voor menig ander de overeenstemming van de kinderwens. Al gauw besloten we samen een grote reis te ondernemen. Kindjes willen we allebei niet ;).

In de jaren die volgden werd deze reis steeds weer uitgesteld. Eerst vanwege mijn resterende herstel uit de burn-out, daarna vanwege de pandemie en daarna vanwege mijn knieklachten. Dit gaf mij wel de tijd om te wennen aan het idee om sámen op pad te gaan. Ik vond dit namelijk behoorlijk spannend, de reis délen met iemand. Korte gezamenlijke fietstochten in de tussentijd sterkten mijn vertrouwen in het samen reizen voor langere tijd.

Inmiddels ruim 4,5 jaar samen zijn we nu dan sinds 2,5 maand op weg in Argentinië. Het gaat ons samen goed af! Wel pakken we dingen verschillend aan en maken we soms afwegingen op basis van verschillende op verschillende factoren. Dat zit voor een deel in ons verschil in ervaring, maar ook in onze persoonlijkheden. Iedere keer als Paul een blog schrijft ben ik weer benieuwd hoe hij onze belevenissen zal beschrijven. De laatste blog die hij schreef vond ik zó leuk dat ik hem hier liever wil posten dat een eigen verslag. Hieronder lees je dus een verslag vanuit Pauls perspectief. Mocht je meer van Pauls blogs willen lezen dan kan dat HIER.

26 oktober 2023, Rio Pico, Argentinië

Het is hondenweer in Rio Pico, maar we zitten droog, in een appartement onder een dekentje, omdat de kachel het niet doet. Een prima gelegenheid om terug te blikken op de afgelopen week: We fietsen weg uit het fietsershostel van Jorge in Villa la Blanca. Nog net voordat we bij de doorgaande weg zijn passeert er een fietser met een flinke bult bagage. Duidelijk een reiziger. Normaal gesproken zouden we enthousiast geroepen of gezwaaid hebben, maar we houden ons stil. Het moet namelijk Mateo wel zijn… Afgelopen dagen hebben we met Karen in het hostel geleefd en bevriend geraakt. Ze vertelt ons dat ze een tijdje met Mateo heeft gereisd, maar de relatie ‘complicated’ is. Ze verwacht hem met tegenzin. Bevooroordeeld hebben wij ook geen zin in Mateo, en hopen dat hij ongemerkt het hostel voorbij fietst en zo Karen met rust laat. Nog geen kilometer verder staat hij ons op te wachten, dus lijkt het onvermijdelijk dat we met de billen bloot moeten. Na nog even snel een foto van Hera te hebben geschoten stel ik me voor: “Paul, mucho gusto”. “Mario, todo bien?”… Mario?! Hoewel wij natuurlijk geen enkel oordeel over Mateo zouden mogen hebben, zijn we opgelucht dat we niet hoeven te liegen over ons verblijf en gezelschap van de afgelopen dagen. We vertellen dat we in Cholila broodjes, koffie, wifi en boodschappen gaan zoeken. Mario wil dat ook en sluit aan.

Onder het genot van het lekkerste gebak tot nu toe leren we elkaar een beetje kennen. Mario komt uit Cordoba, Argentinië. Hij is 36 jaar en reist een paar maanden om daarna weer terug naar Oostenrijk te gaan waar hij op een boerderij werkt. Zijn visum laat hem immers niet meer dan 9 maanden aaneengesloten daar werken. Hij spreekt goed Engels, geen Duits. Slim, enthousiast en vol mooie verhalen en goede moed. Het klikt! We besluiten samen RP71 te vervolgen het National park Los Alerces in. Zijn fiets is anders. Anders dan die van ons, en anders dan die van de meeste Argentijnse reizigers die we tegenkomen. Hij heeft een lichtgewicht aluminium gravelfiets van het merk Zenith. Een mooie snelle fiets, maar voor deze toepassing iets minder geschikt:
1. Een standaard: hij heeft een wandelstok en een paar minuten nodig om zijn fiets neer te kunnen zetten.
2. Spatborden: hij heeft de onderkant van zijn drager voorzien van plastic dat met regelmaat tegen zijn banden aan sleept.
3. Nokjes voor fleshouders: hij heeft 2 flessenhouders bij zich, maar kan ze nergens goed monteren.
4. Lucht en rubber: het zijn mooie banden, de G-one van Schwalbe, maar (zo zal blijken) niet voor een zwaar beladen fiets.
5. Licht verzet: om in cadans te blijven rijdt hij 2x zo snel de berg op (en moet dan halverwege soms even bijkomen).
6. Voortassen: al zijn bagage zit achterop. Met regelmaat valt er wat vanaf. En als hij iets uit zijn tassen nodig heeft, moet hij de hele boel ‘uitpakken’.

De omgeving is prachtig, zoals Mathias (een eerder ontmoette local, red.) ons al voorspelde. Kraakheldere rivieren, watervallen, bos en weide. Fotogenieke huisjes zijn veelal van hout en steen. Mario en ik kijken ons ogen uit. Overal is grond te koop…. Bij de ingang van het National Park is een ‘camping libre’ volgens onze kaart. De plek is prachtig, maar tot november mag er niet gekampeerd worden. Na een ijskoude skinnydip en warme maaltijd verstoppen we onze tenten stiekem in de bosjes. De volgende ochtend vergeet Mario zijn benen en fiets te kussen voordat hij opstapt met als gevolg een lekke band. Hij baalt als een stekker, omdat deze banden volgens de verkoper geschikt waren voor gravel en verharde ondergrond. En dat klopt ook, maar niet met 30kg bagage. Het is een stootlek, of snakebite. Dus 2 sneetjes doordat de band tegen de velg is platgedrukt. Typisch voor als je band te zacht is voor de omstandigheden. Zijn banden zijn 35mm breed (smal) en moet je keihard oppompen om dit te voorkomen, maar dan mis je de demping, waardoor je lijf en wielen meer te lijden hebben. Hera leest een boekje aan de oever terwijl ik en mijn dankbare ‘hermano’ zijn band plakken. Ik ben blij met mijn nieuwe broer.

Over 20km komen er 3 meren bij elkaar. Rio Arayanes verbindt ze en is een enorme trekpleister. Langs de oever ligt een schitterend wandelpad wat ook heerlijk fietst. Er zijn grote groepen mensen op de been, maar niemand vindt het een probleem dat wij daar fietsen. Ze laten ons er vriendelijk langs, moedigen ons aan, vragen waar we vandaan komen, of om met moeders en omas op de foto te gaan. Enkel bij terugkomst blijkt de Guarda Parque niet zo gecharmeerd van ons uitstapje. Het was volgens haar duidelijk genoeg dat het een wandelpad is, alleen al vanwege het draaipoortje. Dat poortje was inderdaad een beetje onhandig met de fiets, maarja… Het kwaad en genot is geschied :-). Die avond kamperen we met toestemming van een andere parkwacht op een andere gesloten camping libre. Het is een onwaarschijnlijk mooie plek, en het weer helpt mee: stralende zon, geen wind. Het uitzicht reflecteert in het kraakheldere ijskoude meer. “Heb ik ooit op een mooiere plek gestaan?”

Onderweg naar Trevelin valt Hera wat op. Daar is ze goed in. Er zit een scheur in de voorband van Mario. De binnenband komt er al een beetje doorheen, dus het is niets te vroeg. Mario baalt nog harder dan voorheen van zijn banden. Maar prijst zich ook gelukkig. Een klapband kan heel naar aflopen, zeker met een flinke afdaling in het verschiet. Met ductape aan de binnenkant van de buitenband rijden we naar Trevelin, het laatste plaatsje dat we als trio aandoen. Ons afscheid vieren we door uit eten te gaan. De meeste mensen vallen stil als we zeggen dat we geen alcohol drinken en vlees eten. “Wat doe je dan in Argentinië?” of “wrong country!” We besloten het te proberen en bestellen parilla, vlees dus. Het is een mix van worstjes, ingewanden en ribs. We vinden het beide niet lekker en zijn daar eigenlijk blij om. Volgende keer weer pasta of rijst met soja uit eigen ‘keuken’ 5km buiten Trevelin gaat Mario rechtsaf naar Chili. Wij gaan linksaf naar Corcovado over de RP17. We wensen elkaar een goede reis en wederziens in Chili, Argentinië, Oostenrijk of Nederland.

"Ik ben boos op elke steen, windvlaag en regendruppel die mijn pad kruist

Zowel Mario als wij hebben het weerbericht bekeken. We hebben 3 dagen, daarna wordt het smerig weer. Met winterse neerslag en veel wind. Dan wil je ergens binnen zitten, dus hebben we beide onze pijlen op dorpjes gericht die haalbaar en betaalbaar zijn, in ons geval Rio Pico. Onze route is erg uitdagend. Het zijn bijna 2000 hoogtemeters in 3 dagen. Stijging tot 23%. Bijna alles is onverhard. We hebben ijdele hoop op gravel, maar deze wegen zijn gemaakt waar gravel ook van gemaakt wordt: stenen. Grote ronde stenen. En daar waar ze door een zeldzame auto tot een spoor zijn bereden, zijn dat meestal remkuilen, ook wel washboard genoemd. De etappe naar Corcovado is de 2e helft gelukkig geasfalteerd. Dat voordeel wordt deels gecompenseerd door een koude tegenwind. Hera is verbaasd dat ik nog puf heb om met mijn nieuwe kruiden een curryschotel in elkaar te zetten die avond. Misschien had ik die puf ook eigenlijk ook niet.

De volgende dag is het immers bijltjesdag. De zwaarste van de 3, en ik heb al teveel energie verbruikt. We moeten 1000m klimmen over een idioot slechte weg. Het kost me al mijn energie, uit elk potje. Van elke joule aan inspanning gaat minstens de helft ‘verloren’ in het wegschieten van stenen onder onze banden, het tegensturen, het gehobbel over de washboards, het knijpen in mijn handvaten en het in plooi houden van mijn grimas. Het gestuiter van mijn fiets wordt gedempt tegen mijn kont en edele delen, waardoor ik nagenoeg de hele rit misselijk ben. De 3e dag naar Rio Pico zou een relatief makkelijke moeten zijn, maar het waait, miezert, is koud en de weg is onveranderd slecht. Fysiek lukt het wel, maar ik trek het slecht. Ik ben boos op elke steen, windvlaag en regendruppel die mijn pad kruist. En boos op de Argentijnen, dat ze niet een fatsoenlijke weg kunnen aanleggen. Dat kunnen ze wel, maar deze eigenwijze fietsers kozen iets anders. Dit is waar Hera zich duidelijk onderscheidt van mij. Ze heeft dit vaker, langer en erger meegemaakt en zich eraan weten over te geven. Hoe zij het beleeft: “Het is onderdeel van de reis.” “Zo kom je op mooie afgelegen plekken.” “Hier haal je voldoening en trots uit.” “Dit liever dan in Nederland achter een bureau.” Het maakt me onzeker dat ik dit niet allemaal kan beamen. Als je me op dat moment een alternatief had geboden, had ik het waarschijnlijk aangenomen, om er vervolgens spijt van te hebben. Het laatste beetje mentale energie dat ik heb gebruik ik om enigszins aardig tegen Hera te blijven. Dat verdient ze meer dan ik kan waarmaken. Ik neem amper nog iets op van de omgeving. Mijn enige focus is het bereiken van Rio Pico en een plekje vinden om te douchen, slapen en bedenken waarom dit zoveel heftiger voor mij is dan ik dacht. En wat dat betekent voor het vervolg van de trip.

Ik tel de kilometers af terwijl we het dorpje naderen. Er hangt een papiertje ‘cafe’ op een raam. We bestellen 2 koffie en kletsen wat met het meisje dat het koffietentje, supermarktje en busstation draaiende houdt, en dat werpt zijn vruchten af. Ze belt wat rond en raadt ons uiteindelijk aan om bij Cecilia langs te gaan. Dat is waar we nu zijn. Een 3 kamer appartement met balkon, badkamer met bubbelbad en eigen keuken. En het kost bijna niets. Het piept en kraakt van de wind, welke ook zijn weg naar binnen vindt. Het dak lekt een beetje en de ketel heeft net genoeg warm water voor de bodem van het bad. Maar het is perfect voor nu. Tijd om alles inclusief mezelf weer op te laden. Ik heb berichtjes van Mario. Hij heeft Futaleufú, het eerste plaatsje over de Chileense grens niet fietsend gehaald door 2 lekke banden. Hij hoopte ook al zo’n 100km verderop te zitten waar onderkomen betaalbaar zou zijn. Nu zit hij de ‘storm’ in Futaleufú uit. Hij lijkt me niet iemand die zich door tegenslag laat ontmoedigen zoals ik dat doe. Ik hoop dat dat klopt. Ik koop per ongeluk bladerdeeg in plaats van een pizzabodem, dus we eten een beetje gekke pizza. Daarna is de koek echt op en kruipen we in bed tegen elkaar aan. Dat kunnen we op onze luchtbedjes en in de slaapzakken niet. Zo fijn! Genieten. Ik kan het gelukkig nog.

Dat was het dan. Pauls verslag van onze fietsdagen samen met Mario én de ‘helse tocht’ over het Argentijnse ‘gravel’. In de dagen die we in Rio Pico doorbrachten hebben we samen gereflecteerd en gefilosofeerd over onze verschillende manieren van het beleven van de voorgaande fietsdagen. Hoe ik de situatie accepteer voor wat hij is en dan geniet van hetgene dat er is náást het afzien. Een prachtige lucht, hupsende konijntjes, de rust van het uitgestrekte gebied, mijn eigen gedachten of zelfs het spelletje van het manouvreren tussen de keien. Het afzien zonder ‘beloning’, zoals een schitterend uitzicht of een juichende afdaling, frustreerd Paul. Uiteindelijk besloten we om het gravel voorlopig nog niet uit de weg te gaan maar het nog een kans te geven. We willen allebei graag de meer avontuurlijke routes fietsen. Paul wil het ook graag kúnnen en dat begrijp ik! Maar natuurlijk moet je er wel lol in kunnen hebben.

Ik kan je alvast vertellen dat de dagen die direct hierop volgden in niets waren wat we ervan hadden verwacht, namelijk: de 100km asfalt die op de kaart stond en ons bij de tourist information was ‘beloofd’. Het traject komt eerder in aanmerking om het meest uitdagende te zijn dat ik ooit gefietst heb en een ware vuurdoop voor Paul. Maar, daarover schrijf ik zelf, de volgende keer….

Een warme groet vanaf het grensdorpje Aldea Beleiro van mij én Paul