Dit is de laatste Trapper. Nou ja, laatste, zeg nooit nooit, maar Trapper denkt dat hij alles zo onderhand wel een keer gezegd heeft. Misschien zelfs wel twee keer. Het Trappertje schrijven dreigt een gewoonte te worden.

Op een enkele dag na was het nog nauwelijks fatsoenlijk voorjaarsweer geweest, maar vandaag troffen ze het. Vier mannen op de fiets. Al twintig jaar vrienden, al zien we elkaar niet vaak. Twee keer per jaar in elk geval. In het voorjaar om op de fiets bij te praten.

Trapper heeft ’De Ronde van Nederland’ af. ’Het Rondje’ is de beschreven route langs de Nederlandse grenzen door middel van aan elkaar gekoppelde LF-routes.

En toen was het ineens zomer. Nou ja, voor een paar dagen dan. 

Poeh, koud! Na een kwartiertje hete douche zit er weer gevoel in Trappers handen en voeten. En toch was het een lekker tochtje. Veertig kilometer bij circa min vijf met nauwelijks wind en onder zo’n bleek winterzonnetje. Trapper vond het prachtig. No pain no gain, toch?

Het einde van het jaar is het moment voor terugblikken en overpeinzen. Het afgelopen jaar mocht er zijn. Er gingen flink wat kilometers onder de wielen door. Net geen tienduizend. Trapper probeert geen cijferfetisjist te zijn, maar de woorden ’net geen’ doen toch een beetje zeer.

Verdwalen is een van de kernkwaliteiten van Trapper. Draai hem twee keer in de rondte en hij heeft geen idee meer waar het noorden is. Laat staan welke kant hij op moet. Terug van zijn fietstocht uit Praag kocht Trapper een navi.

Geen zuchtje wind. De herfsttinten donkerrood, oker, bleekgroen zo ver je kunt zien. De banden ruisen over het asfalt, maar verder is er geen geluid te horen. Op een steenworp van al het Randstad-lawaai is Nederland ineens doodstil.